Związek po zdradzie. Czy warto go ratować?

Zdrada to jedna z głównych przyczyn rozstań wielu związków. Czasem jednak okazuje się chwilą przełomową, która pozwala partnerom dostrzec, jak wiele dla siebie znaczą.

Zdrada dla każdego z nas może oznaczać coś innego. Może to być spotykanie z drugą osobą, pocałunek, flirt. Mężczyźni z reguły zdradą określają jedynie kontakt seksualny. Kobiety natomiast częściej zafascynują się kimś, bez zbliżenia fizycznego. Jednak niezależnie od rodzaju, zdrada zawsze boli tak samo.

Nie ma jednej oficjalnej definicji zdrady, jak i również nie ma uniwersalnej recepty na życie po zdradzie. Nikt nie nakieruje nas na to co mamy zrobić czy jaką decyzję podjąć. Na to pytanie musimy sami odpowiedzieć analizując sytuację i konsekwencje obu rozwiązań. Żadne z rozwiązań nie jest łatwe, wymaga przede wszystkim czasu.

Dlaczego zdradzamy?

Zdrada zazwyczaj nie bierze się znikąd. Może mieć wiele przyczyn, najczęściej pojawia się gdy w związku dzieje się coś złego – przynajmniej jednej ze stron brakuje np. zainteresowania, ciepła czy satysfakcji seksualnej. Bardzo często sami nieświadomie pchamy bądź prowokujemy naszą drugą połówkę do zdrady: lekceważymy, ignorujemy ich potrzeby, nie okazujemy zainteresowania. Osoba która zdradza zazwyczaj komunikuje, daje sygnały, że w związku coś się dzieje. Nie widzi w drugiej osobie zrozumienia. Mimo, że jest z Tobą, to czuje się samotna.
Często osoby będące już w związku tkwią w przekonaniu, że „skoro już mam, to po co mam dbać”. I właśnie to bardzo często doprowadza do zaniedbań pomiędzy dwiema bliskimi osobami, co właśnie doprowadza do zdrady.

Czy zdradę można wybaczyć?

Nie ma możliwości udzielenia ogólnej odpowiedzi na to pytanie. Wybaczenie zdrady jest sprawą indywidualną. Zależy od wielu czynników, np. okoliczności lub rodzaju zdrady. Dla wielu osób zdrada jest absolutnie nie do wybaczenia. Dla obu stron to trudny czas. Odbudowanie zaufania wymaga zrozumienia i cierpliwości, to zazwyczaj bardzo długotrwały proces. Warto również osobie zdradzonej przyjrzenie się zachowaniu własnemu. Zastanowienie się, czy gdyby partner zachowywał się w stosunku do naszej osoby w taki sposób, jak my w stosunku do niego, czy nasza reakcja nie byłaby podobna?

Paradoksalnie często zdrada prowadzi do umocnienia związku. Jest to „wstrząs” dla obu osób, informacja, że dzieje się coś bardzo złego. Zdrada często udrażnia komunikację, para zaczyna ze sobą rozmawiać. Przegadują późne wieczory, noce, rozmawiają ze sobą szczerze, a to droga do umocnienia więzi.
W wielu związkach (choć brzmi to nietypowo) zdrada choć to najgorszy okres w życiu, ostatecznie doprowadza do takiej harmonii, jakiej nigdy nie mamy.

Związek po zdradzie

Można zrozumieć, dlaczego tak się stało, można zdradę wybaczyć, ale zapomnieć raczej się nie da. Od nas zależy, co z tym zrobimy. Rozdrapywanie ran, pielęgnowanie żalu, ciągłe wypominanie partnerowi zdrady czy podejrzliwość nie pozwolą na szczęśliwe życie… więc co zrobić aby znów być szczęśliwym? Czy życie w ciągłych wspomnieniach z przeszłości pozwoli na poczucie szczęścia? Czy warto skupić się na jednym dużym błędzie, a o wielu wspólnych szczęśliwych momentach zapomnieć? Warto również postawić się na miejscu drugiej osoby i spróbować poczuć jak czuje się druga strona. To w znaczny sposób ułatwi wspólne zrozumienie. Dobrze jest również pamiętać, że wybaczenie zdrady nie jest upokarzające, nie robi z nas osób naiwnych ani słabych. Do wybaczenia potrzebny jest również czas i nasza siła… siła i zrozumienie. Warto jest czasem zastanowić się nad tym ile mamy siły w sobie, aby wybaczenie osobie nam bliskiej nie było dla nas aż tak ciężkie, jak może się nam wydawać.

Jaki jestem Ja.

Koncepcja siebie, czyli ogólnie to co myślimy na swój temat. Zawiera ona dwa elementy, czyli: wiedzę o sobie samym, czyli samowiedzę – Jaki jestem?,oraz emocjonalną ocenę siebie, czyli samoocenę – Jakie znaczenie ma dla mnie to, że jestem taki jaki jestem?. Schematy poznawcze dotyczące własnego Ja tworzą się w doświadczeniach. Kierują przetwarzaniem bieżących informacji na temat własnej osoby. Wyróżniają się trzy rodzaje Ja:

Ja idealne, Ja powinnościowe, Ja realne.

Ja idealne

Odpowiada na pytanie: Jaki chciałbym być? Wyobrażony obraz siebie, podmiotowa wizja tego, jakim chciałoby się być. Może być kreowane przez nas samych, ale również przez otoczenie, np. oczekiwania rodziców, partnerów.

Ja powinnościowe

Odpowiada na pytanie: Jaki powinienem być? Związane jest z poczuciem obowiązku nałożonym przez innych. Zawiera standardy powinnościowe własne jak i uwewnętrznione standardy z otoczenia, np. jakim powinienem być w pracy, jaki w domu z perspektywy wymagań, obowiązków.

Ja realne

Odpowiada na pytanie: Jaki jestem? Dotyczy tego co myślę o sobie, jak się zachowuję.

Rozbieżności które występują pomiędzy Ja wywołują szereg emocji.

Ja realne vs Ja idealne – wywołuje smutek, niezadowolenie, zawód, poczucie niespełnienia, przygnębienie – uczucia depresyjne.

Ja powinnościowe vs Ja realne – wywołuje napięcie, strach, obawę przed karą, poczucie winy- emocje lękowe.

Definicja Ja nie jest prosta do ogólnego zdefiniowania. Zawiera bardzo różne obszary wiedzy: o sobie, własnym ciele, swojej tożsamości, samoregulacji, cechach i właściwościach, zdolnościach, wartościach. To jakie Ja dominuje w człowieku jest również uzależnione od otoczenia społeczno-kulturowego w którym jednostka funkcjonuje.

Jaki jestem Ja?

Przygotuj 3 kartki papieru i nazwij je: Ja idealne, Ja powinnościowe i Ja realne. Analizując własną osobę w wybranej roli spróbuj odpowiedzieć na pytania: Jaki chciałbym być? Jaki jestem? Jaki powinienem być?

Analizując siebie w wybranej roli (pracownika, studenta, siostry, partnera, itp.) odpowiedz kolejno na pytania „Jaki chciałbym być?”, „Jaki jestem?” oraz „Jaki powinienem być”. Zwróć uwagę czy istnieją rozbieżności pomiędzy poszczególnymi Ja i jeśli tak, to jakie. Co możesz zrobić, aby zmniejszyć te rozbieżności?