Fobia społeczna w znaczny sposób utrudnia funkcjonowanie człowieka. Osoby z fobią odczuwają strach przed pozornie zwyczajnymi, codziennymi sytuacjami. Może się objawiać nie tylko podczas udzielania odpowiedzi podczas zajęć szkolnych czy w np. pracy, ale również w sytuacjach zupełnie zwyczajnych. Osoby z fobią społeczną są przekonane, że ich zachowania są negatywnie oceniane przez innych.

W sytuacjach budzących lęk również mogą występować dolegliwości somatyczne, tj. drżenie rąk, kołatanie serca, nadmierna potliwość, zaczerwienienia twarzy. W grupie osób dzieci i młodzieży mogą występować również wybuchy płaczu, napad histerii, milczenie.

Jednoznacznego ustalenia przyczyny fobii społecznej nie ma jak do tej pory. Jest jednak kilka hipotez oraz obserwacji dotyczących czynników zaangażowanych w rozwój fobii. Poza aspektami biologicznymi dotyczącymi funkcjonowania mózgu czy uwarunkowaniami genetycznymi, w fobii społecznej są brane pod uwagę czynniki psychologiczne, takie jak narażenie w wieku dziecięcym czy nastoletnim na prześladowanie, wyśmiewanie, poniżanie czy gnębienie przez rówieśników. Przyczyniać się mogą również rodzice i ich nadopiekuńczość i ciągła kontrola. Może to sprawić, że dziecko może mieć trudności w wyniesieniu prawidłowych wzorców zachowań, co może stanowić złą i bojaźliwą reakcję na zwyczajne sytuacje społeczne.

Podstawą leczenia fobii społecznej jest psychoterapia, dzięki której osoba z fobią nauczy się prawidłowo reagować na doświadczane sytuacje. Rolą psychoterapeuty jest uświadomienie pacjentowi dlaczego umysł i ciało reagują w niepożądany sposób oraz modyfikację lękowego myślenia na prawidłowe schematy myślowe.